2de werkweek, Opstap met weeskinderen, Weekend

10-11-2014 t/m 13-11-2014 Tweede werkweek!

Weer een werkweek voorbij. Leonie was weer helemaal opgeknapt en heeft heel de week meegewerkt en Vera de vrijdagmiddag weer. Het is nog elke dag een verrassing welk kind er wel of niet is, in wat voor bui ze zijn en hoe het gaat lopen. We hebben een schema gemaakt wie welk kind doet, we wilden niet elk halfuur een kind zo dat we ook tijd voor de verslaglegging hebben, maar het maakt niet uit als we op ons schema ergens geen kind hebben staan dan hebben we toch wel een kind.

De kinderen weten meestal wel wat voor behandeling ze krijgen met soms kleine variaties. Voor ons een uitdaging om ze wat anders aan te leren, maar ook wel moeilijk als je iets in je hoofd heb maar eigenlijk gewoon helemaal niet lukt, of dat ze je voorbeeld niet snappen of je uitleg die vaak met handen en voeten gaat omdat de taal telegu best lastig blijft. Het is ook wel weer erg leuk om de koppies te zien van de kinderen als ik heel parcour uit leg en ze het erg spannend vinden omdat het nieuw is en ze zie stralen als ze het kunnen uitvoeren.

We doen nu ook nog meer fysiotherapie geven dan oefentherapie. De houdingen van de kinderen zijn niet allemaal goed en ook dat is juist weer een goed punt voor ons om daar wat mee te doen. Al wordt dit nog heel erg lastig. We mogen ook kijken hoe de kinderen in de klas zitten. Ik ben een paar klasjes langs gegaan en zijn erg verschillend hoe de kinderen erbij zitten. In sommige klasjes staan tafels en stoelen en in de andere staan bankjes zonder leuning en tafels. Ook was ik even blijven kijken en dan zie je gelijk alle koppies omhoog gaan en blij hallo zeggen en sommige kinderen zeggen hello sister of aka sister (oudere zus). Je kan de lessen zeker niet vergelijken als bij ons ik kwam ook wel bij klasjes aan dat sommige kinderen niks deden omdat de juf druk bezig was met een ander kind en ieder kind hier erg bijzonder is en bepaalde aandacht nodig heeft is het denk ik erg lastig om sommige kinderen tegelijk aan het werk te zetten. Dit ga ik wel vaker doen kijken hoe de kinderen in de klas zitten en hun werk doen erg leuk om het zo te combineren.

Elke dag komt de groepsles obesitas langs in de middag dat is ook altijd even leuk een groeples geven. In ons schema hebben we ook aangegeven dat wij elke dinsdag en donderdag de groepsles willen geven. We hebben een les gegeven met ballen en we hebben een les gegeven met veel rennen goed voor hun conditie ze waren best snel moe maar vonden het erg leuk.

Over India...

Het blijft wel lastig om precies te vertellen wat ik hier allemaal mee maak en allemaal doe op zo’n dag. Maar ik blijf elke dag bijzonder vinden en niet precies wetende wat ons zo dag brengt.

Hier in India is het normaal dat paar keer per dag de stroom even uit valt soms komt de elektriciteit weer snel terug en soms duurt dat wel even wat langer.

Onze douche in ons huisje is soms opeens het water op best lastig als je net onder het sop zit want dan duurt het wel weer even voordat je water heb. Dan moeten we een knop omzetten die buiten zit en na een tijdje die knop weer uit doen hebben we water. Voortaan maar wat vaker die knop om zetten om het te voorkomen. En douche blijft helaas toch altijd wel erg koud, daar kan ik niet echt aan wennen toch hoop ik elke keer weer dat er wat warmte bij zit maar, helaas.

In één van me eerste blogs had ik ook vertelt over ons wc gat waar jezelf met een kannetje water alles mee moet weg spoelen (of goed mikken in het gat) en elke keer als ik de wc uitloop denk ik hmm hoor niks door trekken wat een gewenning is zo geluid van thuis haha en terwijl ik zelf water er overheen heb gegooid blijf ik dat gek vinden.

14-11-2014 Feestdag: Nationale kinderdag dusss Vrij van werk!

Afgelopen weekend zijn we weer lekker op stap geweest. Wat heerlijk is na de hele week op de zelfde plek rond hangen. Vrijdag was het nationale kinderdag, dus we zijn samen met het Nederlandse stel en de jongens van het weeshuis op stap geweest, naar een soort pretpark. Lekker met z’n allen in de schoolbus. Kinders vielen om de beurt allemaal in slaap van al dat gehobbel, hangend op elkaars schoot. Ja want Hyderabad is net zo groot als Nederland, dus als we ergens heen gaan is het altijd ver en zit je zo twee uur in de bus. Toen we de bestemming naderden zag je al die blije kinderkoppies overeind komen, turend door de ramen, opgetogen van waar we naar toe gingen. In een opgestelde rij, iedereen met zijn buddy aan de hand wandelde we het park binnen. Wij als blanke moeten ons altijd even verstoppen bij de kassa van de kaartjes, want als ze ons zien vragen ze 3 keer zoveel. In het park waren er ook veel mensen die met ons op de foto willen. We hebben vooral genoten van het zien van al die blije kinders de hele dag. Ze zijn een grote familie samen. Aan het eind van de dag hebben we een leuke lasershow gezien en in het donker gingen we weer met een stel afgepeigerde kinders naar huis.

Weekend 15-11-2014 en 16-11-2014 Op naar de groente en fruit markt en Massage!

Zaterdag zijn we mee geweest naar de groente en fruitmarkt waar we zelf konden kiezen wat we allemaal wilden hebben. De markt was erg groot en overal lag het zelfde, goed kijken dus waar de groenten er goed uit zagen. De koeien lopen hier gewoon over straat dus ook gewoon even tussen de markt door daar schrik je wel even van en die stopt zijn snoet overal even in om wat mee te graaien.

Zondag hadden we besloten om naar een salon te gaan, om ons zelf eens lekker laten te verwennen. Dit had het Nederlandse stel ons aangeraden. Aangezien we dus niks alleen mogen doen, werden we op pad gestuurd met een van de weeskinderen. Sanram, een jochie van 15, maar zo klein en tenger dat ik hem niet ouder dan 10 had geschat. Hij was onze gids, zou ons er naar toe brengen en ik denk ook voor onze veiligheid ofzo. Dit was ook de eerste keer dat we iets te voet moesten doen. Meestal worden we overal luxe met de auto vervoerd. Maar het was leuk om eindelijk eens in onze eigen buurt rond te wandelen, in plaats van er door heen te crossen zonder er echt iets van te zien. Het is niet bepaald mooi. Veel stof en viezigheid en overal niet afgemaakte stenen bouwwerken, kraampjes, zwerfhonden, afval, maar prachtig geklede vrouwen met zoveel kleur, spelende kinderen en hangjongeren op straat.

We kwamen uit op de grote gevaarlijke weg, waar we ons moesten wagen aan de oversteek. Dat blijft hier een helse ervaring. Leven of dood. Nee grapje, maar het wel een gevorderde manier van over steken, niet even 2 keer links en rechts kijken.

Alles wat je je maar kan voor stellen komt voor bij suizen, met enorme stofwolken en oorverdovend geluid van getoeter. Vol beladen auto’s, tuktuk’s waar de mensen aan alle kanten uit steken, bussen waar mensen al rijdend nog in springen, motors met hele families er op, koeien en wagens en zelfs gammele fietsers komen voorbij. En denk maar niet dat er een zebrapad of stoplichten zijn, nee het is gewoon gaan met die banaan. Zo hup door al dat verkeer heen, zo je leven wagen. En ondertussen ben ik er achter wat de techniek is. Gewoon zelfverzekerd zijn. Rustig maar parmantig naar de overkant lopen, niet eens omkijken of je al wordt aangereden, maar gewoon je hand een klein beetje uitsteken om zo het verkeer af te remmen. Natuurlijk gaat het er niet altijd zo aan toe, maar dit zag ik toevallig wat beeldschone Indiase dames doen met hun mooie kleurige kleding. Wij rennen nog als gillende paniekerige tutjes naar de overkant. Ik met Vera hand in hand en Leonie zelfverzekerd achter onze kleine gids aan, die deed dit heel erg goed. Wij met z’n allen in een lijn, hij voorop met zijn hand uitgestoken om het verkeer af te remmen. En dan is het serieus hopen dat ze dat maar doen. Ja, op het verkeer ben ik nog lang niet uitgekeken, je zou er een boek over kunnen schrijven. Ze hebben geen knipperlichten he? en het gebruiken van een achteruitspiegel kennen ze hier niet. Het is gewoon rechtdoor, als iedereen maar goed voor zich kijkt gaat ’t goed.

Na de salon zijn we langs domino’s gegaan, om weer eens lekker iets anders dan rijst met groente te eten. Heeeerlijk, PIZZA! Ondertussen was er nog een jongen van school gekomen om te kijken waar we bleven en werden we door Rajani gebeld of alles wel goed ging omdat we al zolang in de salon zaten. Zo bezorgd zijn ze dus om ons, als we niet voor 7 uur thuis zijn. We hebben gezellig met die twee jongens bij ons thuis pizza gegeten, wat was dit echt heerlij! Helaas zijn we nu al niet meer gewend aan dit vette eten en konden maar 4 stukken op en onze lieve wees jongens maar net 2.

Groetjes uit het verassende, bijzondere, drukke, lieve India xxx