GUNTUR

12-12-2014 t/m 14-12-2014 GUNTUR

Het is weer weekend! Weekend dat we naar Guntur gaan! Ook wel een beetje gek voor even weg uit ons eigen huisje en de stad Hyderabad. De tijd begint nu ook op te schieten nog 1 week werken nog een week waarin kerst valt en hier gaan vieren en wat dagen vrij en dan vertrekken we 28 december naar Dehli waar onze reis gaat beginnen.

Vrijdag 12 december moesten we om 10 uur klaar staan natuurlijk vertrokken we later. De tijden die je hier afspreekt om wat te gaan doen of ergens heen te gaan klopt nooit en is altijd een stuk later dan de afgesproken vertrektijd. We gingen een hele mooie luxe auto in waar we 6 uur in totaal in moesten zitten. Beetje naar buiten kijken tijdens de rit, heerlijk! Nu hadden we ook wat platteland van Hyderabad gezien dan alleen maar al die drukte en gebouwen. Mooie en grote oppervlakten met rijstvelden. De chauffeur toetert veel onderweg, al is het om een sein te geven aan een auto om in te halen, voor loslopende koeien en mensen die vlak langs de weg lopen. Aan dit verkeer zal ik nooit kunnen wennen alle hobbels in het weg dek en al dat verschillende verkeer wat op de weg is maar het voelt wel veilig in zo auto. Onderweg hadden we 2 stops.

Na 3uur rijden kwamen we aan bij de eerste stop. We kwamen bij een project aan van CGC met de naam ASHA. Dit project is gevestigd waar alleen maar platteland is. De organisatie helpt kinderen met een aandoening en erg arm zijn dat ze naar school kunnen. Er is een mooi gebouw/school waar dit kan plaats vinden, alleen toen we in de klasjes gingen kijken zagen we dat er amper stoelen, tafels of schoolborden stonden. Veel werd op de grond gedaan met wat schriftjes en potloden. Ik vond hier de aandoeningen heftig eruit zien. De kennis hier over de aandoeningen van de kinderen is hier erg laag. We kwamen er al achter dat in de stad de kennis over aandoeningen van kinderen niet goed weten, op het platteland was dit nog erger. Na de rondleiding werd ons gevraagd of wij wat kennis met ze konden delen in de fysio en wat oefeningen, tips en aanwijzingen konden geven. Blijf dit nog wel moeilijk vinden dat wij hun tips moeten geven en ze ons net experts vinden. We hebben wat testen, oefeningen en wat tips gegeven. Ze waren er erg blij mee en toch ook bijzonder dat we dit konden doen. Even aan de slag met deze bijzondere kinderen met allemaal moeilijke aandoeningen. Er was voor ons een heerlijke lunch gemaakt en hebben we wat vragen aan Rajani gevraagd. Dit ging over de kasten, vriendje, trouwen en hoe vrouwen hier in het land worden gezien. Wat een cultuur verschillen en andere gedachtes over bepaalde onderwerpen of gewoon hoe het hier er aan toe gaat in dit land.

Over de kasten, het is officieel afgeschaft maar het is er nog steeds en ik vraag me af of dat echt ooit er uit zal gaan. Want dan wordt het zo gezegd het is zo in het land en iedereen in dit land weet in wat voor kasten die zit. Ook wij zien het vaak genoeg overal in terug. Niet te begrijpen.

Over vriendje hebben en meisje zijn. Dit wordt eigenlijk altijd gekozen door je ouders en je heb altijd goed keuring van je ouders nodig over een vriendje of vriendinnetje. De ouders hebben wat bedenk tijd of de match door mag gaan, er wordt over nagedacht kan het meisje goed zorgen voor de jongen, uit wat voor familie komt het meisje of jongen en nog meer. Als de ouders het eens zijn zullen hun een de bruiloft voorbereiden en zal het meisje na de bruiloft bij de familie van jongen gaan wonen. Als de jongen van het meisje wilt scheiden dan is dat gewoon mogelijk. Maar het meisje is dan niet meer welkom bij haar eigen familie omdat zit een schande is. Andere mannen willen dit meisje dan ook niet meer omdat ze al ooit is getrouwd. Wat verschrikkelijk is dit! Hieruit kan je dan ook maken dat het meisje alles zal doen voor de jongen om het maar goed te houden en een plaats te hebben. Dit zit zo in de cultuur de man gewoon maar kan doen wat die wilt doen met een meisje/vrouw.

De volgende stop was na een uur rijden. We kwamen aan bij de volgende organisatie CARDS. CARDS komt op voor mensen uit de aller laagste kasten. De naam voor deze kasten is dalits en dit betekent onaanraakbare. Wat je veel ziet bij deze kasten is dat de kinderen ook hard moeten werken. De organisatie zorgt er voor dat de kinderarbeid niet meer mag gebeuren en de dat de kinderen naar school kunnen gaan. Je zag hier ook weer heel veel kinderen met aandoeningen en ik wat ik ook uit verhalen daar heb gehoord is dat niet alle kinderen zijn geboren met een aandoening maar door het gevaarlijke werken, ongelukken en door de slechte omstandigheden aandoeningen hebben gekregen. Er is een schoolgebouw met 5 klaslokalen waar heel veel kinderen in verdeeld zijn. 1 klas bestond uit wel 40 kinderen. Het heeft heel veel moeite gekost om deze kinderen naar school te krijgen dit kwam natuurlijk door dat de ouders liever hadden dat de kinderen gingen werken omdat er zo wat meer geld binnen kwam en de ouders niet het nut wisten van waarom kinderen naar school zouden moeten gaan. Ouders hoeven niks te betalen dat hun kinderen nu naar school kunnen en worden met een busje naar school gebracht en weer naar huis gebracht. Na even bij deze school te zijn geweest gingen we kijken bij de fabrieken. Wow wat bizar om dit van zo dichtbij te zien, het was één grote witte oppervlakte en wat een vieze lucht. We houden onze sjaal voor onze mond en neus. De ouders van de kinderen wonen naast de fabrieken (dit zijn lime stone fabrieken) waarin ze werken, de kinderen zullen altijd geconfronteerd worden met de fabrieken. De huisjes zijn onwijs klein en de lucht is daar onwijs slecht. Deze mensen zullen natuurlijk blij zijn dat ze idegeval ergens een klein plekje hebben en kunnen werken. Erg fijn dat de kinderen naar school kunnen en even van die plek weg zijn. Wat een verhaal achter al deze kinderen. We worden altijd bij elk project/organisatie zo enthousiast begroet, wordt voor ons gedanst, gezongen en krijgen bloemen. Altijd een warm onthaal maar ook weer vertrekken met een brok in je keel wat een mooie/lieve kinderen maar wat een heftig leven en wat fijn dat er zulke organisaties zijn en hopelijk kan er steeds meer bereikt worden. CARDS is opgezet door de vader van Frank. Frank die de baas is over de CGC projecten en organisaties.

Om 6 uur s’avonds komen we dan aan op onze eind bestemming in Guntur bij de school CGC. Wow wat een grote school en een mooi gebouw tussen de plattelanden en als uitzicht bergen. We kregen een mooie kamer waar we lekker konden slapen en hadden een normale wc en een overheerlijke warme douche! Wat was die warme douche toch heeeerlijk! (in hyderabad hebben we altijd een koude douche) We gingen ons even opfrissen en daarna hebben we heerlijk avond gegeten bij een kampvuur met Rajani, Mary en Frank. Na het heerlijke eten met Frank gepraat over zijn mooie en belangrijke projecten en hoe het er nu allemaal voorstaat.

Zaterdag 13 december kregen we als ontbijt doza. Dit is een soort pannenkoeken en die konden we insmeren met gekruide cocoscurry was heerlijk! Wel even wennen zo ontbijt want in ons huisje in Hyderabad eten we geroosterd brood. Hierna kregen we een rondleiding door het mooie grote schoolgebouw. Er was ons van te voren al vertelt dat dit hele mooie grote gebouw was gedoneerd en dat was het. Maar dan heb je een gebouw en dan moet er nog van alles in. De school is voor kinderen met een aandoening (waar de ouders niet hoeven te betalen maar wel hun kinderen naar school kunnen gaan). Er waren zoveel lokalen en elke lokaal was voor een bepaalde groep of voor bepaald doel. Er was een computerlokaal, kapper en schoonheid lokaal, speellokaal, fysio, naaiatelier, klaslokalen, motorische en cognitieve lokalen, kantoren, bibliotheek, ehbo lokaal echt van alles wat (geen één lokaal staat echt vol, computerlokaal maar 3 computers, wat tafeltjes en stoelen niet overal een schoolbord). We waren even gestopt bij de fysiotherapeute die wel 6 kinderen in de lokaal had rond lopen. Ze laat erg goede dingen zien die erg belangrijk zijn om deze kinderen met aandoeningen te doen. Natuurlijk kregen we de vraag of wij nog tips en oefeningen hadden maar de fysiotherapeute deed goed werk en liet goed zien dat ze haar vak goed kent en de aandoeningen ook en ook beter dan ons wij zijn nog lerende en komen deze aandoeningen amper tegen in onze praktijk. Ohjaa.. ik had er nog niet bij vertelt maar normaal hoeven deze kinderen niet op zaterdag naar school maar speciaal voor ons waren er aardig wat kinderen op school. Erg gezellig wel dat deze kinderen er waren en hebben met hun leuke spelletjes gedaan op het plein! Wat zijn ze altijd fanatiek met spelletjes en het helemaal leuk vinden dat wij ook mee deden!

Even lunchen en even wat cultureels hier doen in Guntur. We gingen een berg beklimmen van 1000 stappen omhoog klimmen. Phoee was nog best zwaar en zwetend boven gekomen haha maar wat een mooi uitzicht! De volgende dag had ik best erg spierpijn!

We kwamen rond 5 uur weer terug en toen kwam mary met de vraag of wij girlsnight wilde (moeten) organiseren en dat de 57 meisjes er om 6 uur klaar voor zaten. Oke dat werd gelijk even snel met elkaar brainstormen en klaar maken om te beginnen. Deze avond was echt een succes! De meiden zaten in een grote kring buiten. Iedereen een handje gegeven en voorgesteld, daarna een high five rondje, de kinderen werden steeds enthousiaster. Toen hadden we een speech gehouden hoe belangrijk het is om een vrouw te zijn, je mooi en een sterke vrouw mag voelen! Daarna hadden we groepen gemaakt, bij de ene groep konden ze hun nagels laten lakken en andere groep hun haar laten mooi maken. Iedereen zat er heel erg mooi bij en dit moesten ze dan natuurlijk wel even showen en hadden we een modeshow gehouden. Wat een stralende koppies en showen hun nagels, mooie haren en hun mooie kleren. Tijdens de show werd er geswingt, gedanst en gezongen. Na wat Indische muziek hebben we wat Nederlandse muziek opgezet en hebben we Kedeng Kedeng aan gezet en zijn we in een trein gaan lopen, dansen en swingen over het gehele plein. Wat een gegiechel en enthousiasme tijdens dit nummer! Na deze dans kwamen er nog veel meer dansjes waarbij ook de makarena wat ook een groot succes was. Ja ik kan het niet vaak genoeg zeggen maar het was een geweldige avond die ik nooit meer zal vergeten, met een grote glimlach ging ik naar bed toe.

Zondag 14 januari onze laatste dag alweer in Guntur. Deze dag gaan we naar het girlsproject CARDS waar al die meiden zitten die we de vorige avond hebben gezien en ontmoet. Toen we daar aan kwamen riepen gelijk alle leuke/lieve/mooie meisjes “Hello Sister”. We gingen tegen over de meisjes zitten en kregen wat achtergrond verhalen te horen over deze bijzondere meisjes. Dit was best zwaar voor ons om de verhalen te horen en documenten in te zien waar foto’s op staan die in de krant hebben gestaan maar ons natuurlijk voor de meisjes sterk gehouden. Dat lukt ook wel maar zo dubbel gevoel hun stralende koppies die ons aan kijken maar dan ook wetende wat er allemaal achter schuilt. Toen we weer terug de auto in gingen en naar ons volgende project gingen rijden was het even voor ons allemaal te veel, waarop Rajani en Mary zeggen dat we niet verdrietig hoeven te zijn en dat ze het goed hebben en gelukkig zijn en voor een goede toekomst zorgen. Erg fijn om te horen maar voor ons kan dat toch wel even moeilijk zijn.
We waren al best snel bij de volgende organisatie aangekomen. Dit was een weeshuis voor meiden die uit families komen die HIV positief hebben en daardoor zijn verstoten, gebruikt en mishandeld zijn. Er wordt bij deze organisatie er voor gezorgd dat ze een fijne plek hebben en aandacht is voor de trauma’s die ze hebben meegemaakt en hoe er mee om te gaan.

Na deze plek zijn we naar het laatste project gegaan wat we nog gingen bezoeken in Guntur. We gingen kijken naar de Universiteit van CARDS en terwijl op dit terrein liepen werd er vertelt hoe de school was ontstaan, wat voor opleidingen er aan de universiteit zijn en belangrijkste daar achter zit dat de studies die ze daar doen in aanleiding van de projecten zijn en worden gebruikt voor scholen met een aandoening.

Nog zoveel meer meegemaakt maar geen tijd meer gehad om mijn blog verder te schrijven en vandaag vertrek om te gaan reizen in India er spannend en leuk!

Jullie gaan nog horen van mij!

Greetss xxx